Ρωτήσαμε το ChatGPT και μας τα είπε όλα για το Ghost in the Shell (1995), αλλά είπαμε να μη σας σποιλάρουμε. Ας πούμε πως διαλέξαμε να δούμε παρέα αυτό το cyberpunk anime από τα 90s για πολλούς λόγους. Γιατί διαβάζουμε το μανιφέστο των cyborgs της Χάραγουει και θέλαμε να το μοιραστούμε. Γιατί αναρωτιόμαστε αν η σωτηρία της ψυχής μας περνάει μέσα από τη μηχανική ενσωμάτωση. Γιατί κάποιος μας είπε ότι αυτή η ταινία του άλλαξε τη ζωή και τον εισήγαγε σε φιλοσοφικές ανησυχίες στην εφηβεια.

Καθημερινά ξυπνάμε και μέχρι να κοιμηθούμε κοιτάζουμε περίεργες συσκευές από γυαλί, προβάλουμε ζωές που δεν υπάρχουν, ανταλλάσουμε ψεύτικα χαμόγελα, παράγουμε χωρίς να σκεφτόμαστε, και αγχωνόμαστε για το πως θα βελτιστοποιήσουμε την παραγωγικότητα μας. Η ηρωίδα της ταινίας πιστεύει πως είναι ρομπότ, και για αυτό την κλείνουν σε ψυχιατρείο. Εμείς από την άλλη γελάμε, γιατί είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ, σωστά; Και κάνουμε ανθρωποπράγματα! Τελικά, ποιος είναι τρελός και ποιος όχι; Την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου στις 20:00 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 3, περιοχή Αντιγονιδών)

Τι είναι η απώλεια και ποιες οι διαφορετικές εκφάνσεις της; Πώς βιώνεται μια ξαφνική απουσία ενός πράγματος ή ενός ανθρώπου από τη ζωή (μας), και πώς αντιδρούμε σε αυτήν; Μεγάλη ιστορία, πολλές οι πιθανές απαντήσεις και σωτήριες οι αντιδράσεις (μας). Χάνω πορτοφόλι, χάλασε η τοστιέρα, μου ‘πεσε ένα εικοσάρικο, αστυνομικός πυροβόλησε Κώστα, έπεσε ο ήλιος, πέθανε @ φιλ@ μου. Σε ένα, new age AI ας το πούμε, περιβάλλον, πώς να μοιάζει η απώλεια του ΑΙ χέλπερ σου, και τι μπορεί να σημαίνει η απόπειρα διάσωσής του; Θα μπορούσε μια διαδικασία επισκευής του να βιωθεί σα μια εγχείρηση; Ή είναι μια ψυχρή, άψυχη διαδικασία επιδιόρθωσης; Κι είναι όντως η σχέση μας με τα άψυχα αντικείμενα μια τόσο ψυχρή διαδικασία; Οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για τα πράγματα (και τα humanoids) θα καθορίσουν και τη σχέση μας μαζί τους.